They don't let me name names on this blog, but the person behind the hit I was investigating is probably being picked up by the East Point police about now.
I, er, may have killed more people than I actually avenged here.
The trigger man's going down. I thought that would feel good, but there's no escaping what it cost.
I don't know.
I guess I picked the least shitty of two incredibly shitty sides.
Maybe that doesn't matter. Maybe all that matters is that I now have the ability to kick down doors.
- Yeah, it's been 22 years living, 8 years coding. It was all fun at the beginning. I and friends were making cool flash animations--there was flash once, we even tried to make a shooter game with 3D graphics. Then I jumped into the world of coding. I was reading books, coding small things, eating popcorn while watching edX courses. I was constantly shifting my focus, different programming languages, different platforms, cool new technologies. Then I had to decide on a university. I thought: "Hey, I don't want to deal with introductory python courses, and stupid freshmen, I want to be the cool computer wiz without a degree!". And I choose an arts bachelor for fun and easy scholarship, I had good marks.
-
-
I think this was my first mistake, I didn't know university was actually all about the environment, I found myself surrounded by people talking and interested in boring history, sociology, psychology stuff, and completely ignorant of computers. Actually, I made some friends, I even loved psychology and philosophy. But still, I was spending my time alone in the library coding and learning while my friends were preparing their fifth response paper on Metamorphoses. I felt alone. After a while university began to tease me because of my low grades. And it was psychologically disturbing. I tried to balance my academic life and computer passion but I failed. And I couldn't leave the school because I was in need of that scholarship they were giving me. 3 years passed with this unbalanced life.
-
6 months ago I decided to leave the school and I moved to an easier no-scholarship state university. And I began thinking about my career as a software engineer. How am I going to find a job? I began scrolling down LinkedIn job postings and found out I should be able to do "one thing" well. I should've mastered Django, Rails, Android, etc. "Yeah, I can make that!" I said, they said, "No, you don't have a degree, the only thing you have is an ugly GitHub page with unfinished or empty repos, go away!". They were right in a way, all these years all I was doing was having fun, I wasn't prepared for a job. But now I didn't have money, a scholarship, or any plan to earn a living. Parents went ugly, they said I was a careless, stupid, ignorant boy. I know they are not right. But I didn't know what to do. Life seemed so boring, and meaningless. Wished I'd die. But then I pulled myself together and accepted the challenge. There is no dying, I'll work hard and I'll find a job, not just "a job", someplace where I can have fun working. I know the next 3-4 months won't be easy but I know I can do it.
İnsan karar verirken aklını veya duygularını önceler. Yalnız bazı durumlarda ikisini de öncelemez. Yalnızca bir seçeneğin bulunduğu koşullarda, halde, psikolojide, çevrede verilebilecek en iyi karar olduğunu fark eder. Diğer seçenekleri yanlış
- yapmaz bu, hayır, mesele çoktan doğru/yanlış mevzusunu aşmıştır. İnsan düşündükçe fark eder ki, aklı başında olan için yanlış karar yoktur. Belki sonuçlarını yüklenemeyeceği kararlar vardır.
-
Bendeniz de 1 haftalık tefekkürün ardından bir karara vardım. Bu süreçte bir sürü arkadaşımla konuştum, “çocukça”, “saçma” diyen oldu, “altından kalkamazsın” diyen oldu, “acaba şöyle mı yapsan?” diyen oldu, “sen bu kadar basit bir insansın
- işte, her işi yarım bırakırsın, senin gibileri çok gördük, rezil olacaksın, iki pezevenk, orospu için…” diyen oldu, birde “gönlünün sesini dinle bence” diyen oldu. Neticede herkes söyleyeceğini söyledi, karar verildi ve defter kapandı.
-
Öncelikle verdiğim kararın aslında ne kadar ehemmiyetsiz olduğunu fark ettim, kendimi bir oyuncaktan farksız gördüm şu koca dünyada. Ardından hiç pişmanlık duymadığımı fark ettim, çünkü neredeyse hiç fedakarlıkta bulunmamıştım hayatımda. Pişmanlık duymak istedim, bir karar vermek, pişman olmak ve hatamı telafiye çalışmak. Bunu güçlü bir motivasyon olduğunu sezdim. Ayrıca anladım ki bu umursamazlığım, dertsizliğim, “başkalarının kararlarını” vermemle alakalıymış. Komşu komşunun eşeğini türkü çığırarak ararmış ya, benzer bir durum. Benimsemedikçe eşya kıymetsiz…
-
Ve evet, sonunda bir karar verdim, pişman olmak veya olmamak umrumda değil ama pişman olmamak için elimden geleni yapacağım.
Yaklaşık bir ay önce başlanılmış ramazan macerasının “yeniden” sonuna geldik. Yeniden, çünkü her sene çıkılan bir macera bu. Belki ondandır içimde derin bir hüzün yok, yalnızca hafif bir iç burukluğu, seneye tekrardan geleceğini biliyorum
- nasıl olsa. Tabii bir daha gelecek diye bu kısa zaman dilimini küçümsemiyorum, zira hipotezlerime göre “ramazan algısı” hesaplanırken o güne kadar geçirdiğin tüm ramazanlar hesaba katılıyor.
-
Ne yaşarsanız yaşayın, tecrübeleri “iyi” veya “kötü” olarak değerlendirmek çok zordur. Çünkü yaşadığınız tüm olaylar size bir şey öğretir. Tabii “iyi” tecrübeleriniz çoksa buna mutlu veya başarılı hayat diyoruz, “kötü” tecrübelerinizin çok
- olması ise, düşe kalka ilerleyen bir hayatınız olduğu anlamına geliyor. Düştükten sonra kalkmayanları ve iyi-kötü bir hayata sahip olanları konunun dışında tutuyorum. Şimdi bu bakış açısıyla bakacak olursak, ramazan nasıl geçti?
-
En başta çok hareketli geçmediğini söyleyebilirim. Çoğunlukla evimde, bilgisayarımın başındaydım. Yalnız günde 30, 40 dakika yürüyüş yapmaya gayret ettim, duyduğuma göre bu kan dolaşımına faydalıymış hatta neredeyse sağıklı bir kardiyovasküler sistem
- için zaruriymiş. Bu 30, 40 dakikayı saymazsak, çoğunlukla ders çalışarak, oyun oynayarak, anime izleyerek bitirdim bu ramazanı (yaklaşık 100 saat oyun oynadım ve 3 tane anime serisini bitirdim, ders çalışma süremin de yüksek olmasını umuyorum,
- detaylı hesaplamalara girişmeyeceğim *öhöm öhöm*).
-
Manevi olarak gayet kurak bir dönemdi. İbadetimde diğer aylara nazaran -oruç tutmak dışında- bir fazlalık yoktu. Açıkçası bu üzücü bir gerçek, inşallah gelecek ramazanlarda durum değişir?
-
Sosyal açıdan, arkadaşlarımla telefonda görüşmeyi saymazsak manevi hayatımdan bile daha kurak bir dönem oldu. Yani olmadı desem de olur herhalde. Bu da bulunduğumuz halin iktiza ettiği bir durum olsa gerek, çünkü geçmiş ramazanlarım böyle
- geçmemişti. Zaten okul vardı, arkadaşlar ile muhabbet sohbet, neyse işte…
-
Hülasa, “iyiliği” “kötülüğü” bir yana, görünüşe göre bu ramazan oldukça sessiz, hareketsiz ve yalnız geçmiş. Aslında bu sonuç beni üzmeli ama o kadar uzun süredir böyle yaşıyorum ki şu an umurumda bile değil. Bakalım gelecek ramazanlar nasıl
- geçecek.
- Kaizaki Arata, bir baltaya sap olamamış, travmatik yetişkin hayatına uyum sağlayamamış, yıkık, mutsuz ve yalnız bir “neet”tir. Bir gece vakti, yarı uyanık yarı sarhoş, sokakta sendeleye sendeleye yürürken “ReLife” Labaratuvarları’nın bir
- çalışanı tarafından durdurulur ve kendisine oldukça tuhaf bir teklif sunulur: bir seneliğine liseye geri dönmek!
-
-
- Ayağına gelen bu fırsatı geri tepmek istemeyen Kaizaki, teklifi kabul eder ve kendisi henüz bilmesede hayatını tümden değiştirecek bir serüvene adımını atmış olur.
-
-
Hikayenin ana teması, Kaizaki’nin bu süreçte edindiği arkadaşları ve onlarla maceraları. Tabii 27 yaşındaki bir adamın alınıp da liseye konulması pek çok komikliklere, tuhaflıklara yol açıyor. Zamanla kendini sınıfın sosyal ilişkiler
- danışmanı olarak bulan Kaizaki’nin sevenlerin arasını yapmasına, küskünleri barıştırmasına ve ilginç bir şekilde “ReLife” öncesi hayatının travmalarını da atlatmasına şahit oluyoruz.
-
-
-
- Serinin bu temayı oldukça başarılı bir şekilde işlediğini söylemek mümkün. Karakterlerimizin neredeyse tümü orijinal tipler, hepsinin değişik arkaplanları, karakterleri, mizaçları var. Bunları aynı sınıfa koyduğunuzda ortaya çıkan sosyal
- hayat
- da haliyle oldukça renkli oluyor. Yazarımız bunu güzel kurgulamış. Her birinin kendilerini aşma çabalarını seyretmek oldukça keyifli. Burada eleştirilebilecek bir nokta, zaman zaman bu yan karakterlerin üzerinde fazlaca durulması ve
- bunun
- ana karakterin hikayesini gölgede bırakması.
-
-
İnsanlarla geçinmenin mutlak bir kuralı yoktur, herkesin farklı beklentileri vardır.
Kaizaki Arata
-
-
- Bunun dışında işlenen yan temalar da var. Mesela iş hayatına, bu hayatın ne kadar acımasız ve çetin olduğuna, insanların nasıl birbirlerinin kuyusunu kazdığına sık sık göndermeler yapılıyor. Zaten ileride de Kaizaki’nin bu hayattan
- çok
- çektiğini öğreniyoruz.
-
-
- Ayrıca hikayeye bir kaç adım geriden bakınca, tüm olanların aslında bir lise hayatı betimlemesi olduğunu fark ediyoruz. Sanki satır arasında bize şu söyleniyor: Lise, insanın kendini keşfettiği, sevmeyi ve arkadaş olmayı öğrendiği yerdir. Bu
- açıdan liseli okurlarımızın seriyi ayrıca beğeneceğini düşünüyorum.
-
-
-
- Hikayenin romantizmi seviyeli bir şekilde işlemesi oldukça sevindirici, öbür türlüsü ana temaya da zıt düşerdi doğrusu. Ama hikayede rahatsız edici bulduğum noktalar da yok değil. Mesela hikayenin sonu, hikayenin en önemli dinamiklerinden birini doğrudan yok sayıyor
- (spoiler vermek istemiyorum), bu tutarsızlık rahatsız edici. Daha sonra Arata’nın arkaplanı, yani ReLife öncesi hayatı nedense kulağa pek gerçekçi gelmiyor, biraz dramatize edilmiş gibi. Son olarak da şu
- Nabunaga ile Akira ikilisi var ki, “Niye oradalar?” diye soruyor insan. Nabunaga yine anlaşılabilir, babacan, sevecen bir karakter ama Akira, ölçüsüz, sert ve aşırı koruyucu tavırlarıyla "olmasa da
- olurmuş"
- tarzda bir karakter, arkadaşlarının yanında sırıtıyor açıkçası. Sasuke'nin seslendirmeni bile kurtaramamış kendisini.
-
-
Ne kadar güzel vakit geçirirsek, ayrıldığımızda o kadar üzüleceğiz.
Hishiro Chizuru
-
-
- Sanatsal açıdan çok dikkat çekici bir tarafı yok ReLife’ın. Fakat pek çok sahne “chibification” dedikleri, dilimize “sevimlileştirme” olarak çevirebileceğimiz bir çizim tarzı ile zenginleştirilmiş (altta bir örneği var). Bunun dışında
- ortalama
- bir çizim kalitesine sahip. Serinin müziklerinde enstrüman olarak daha ziyade piyano tercih edilmiş, ayrıca neredeyse tüm bitiş müzikleri birbirinden farklı, bu da dikkat çekici bir unsur.
-
-
- Özetle ReLife bir lise hayatı draması. Neşeli, hüzünlü anlarıyla, tartışmaları, barışmalarıyla bize keyifli ve eğlenceli bir 12 bölüm vaadediyor. Okul animelerini seviyorsanız, biraz duygulanmak, biraz gülmek, biraz da dinlenmek istiyorsanız
- izlemeniz tavsiye olunur!
-
-
-
-
- Yazımı okuduğunuz için teşekkür ederim!
-
-
-
-
-
Hakkımda
-
Sarisizi, bir zaman yolcusudur.
-
-
-
-
-
-
-
diff --git a/eski_postlar/resimler/fighton2.mp4 b/eski_postlar/resimler/fighton2.mp4
deleted file mode 100644
index 4cb3369..0000000
Binary files a/eski_postlar/resimler/fighton2.mp4 and /dev/null differ
diff --git a/eski_postlar/resimler/japon.jpg b/eski_postlar/resimler/japon.jpg
deleted file mode 100644
index a681867..0000000
Binary files a/eski_postlar/resimler/japon.jpg and /dev/null differ
diff --git a/eski_postlar/resimler/relife.png b/eski_postlar/resimler/relife.png
deleted file mode 100644
index efecf7e..0000000
Binary files a/eski_postlar/resimler/relife.png and /dev/null differ
diff --git a/eski_postlar/resimler/relife1.png b/eski_postlar/resimler/relife1.png
deleted file mode 100644
index 0cd5d11..0000000
Binary files a/eski_postlar/resimler/relife1.png and /dev/null differ
diff --git a/eski_postlar/resimler/relife2.png b/eski_postlar/resimler/relife2.png
deleted file mode 100644
index e5db81e..0000000
Binary files a/eski_postlar/resimler/relife2.png and /dev/null differ
diff --git a/eski_postlar/resimler/relife3.png b/eski_postlar/resimler/relife3.png
deleted file mode 100644
index 3e17862..0000000
Binary files a/eski_postlar/resimler/relife3.png and /dev/null differ
diff --git a/eski_postlar/resimler/relife4.png b/eski_postlar/resimler/relife4.png
deleted file mode 100644
index 4bcd256..0000000
Binary files a/eski_postlar/resimler/relife4.png and /dev/null differ
diff --git a/eski_postlar/resimler/relife5.png b/eski_postlar/resimler/relife5.png
deleted file mode 100644
index 55c634a..0000000
Binary files a/eski_postlar/resimler/relife5.png and /dev/null differ
diff --git a/eski_postlar/resimler/relife6.png b/eski_postlar/resimler/relife6.png
deleted file mode 100644
index b796e12..0000000
Binary files a/eski_postlar/resimler/relife6.png and /dev/null differ
diff --git a/eski_postlar/resimler/spiral.jpg b/eski_postlar/resimler/spiral.jpg
deleted file mode 100644
index c9e8d41..0000000
Binary files a/eski_postlar/resimler/spiral.jpg and /dev/null differ
diff --git a/eski_postlar/yoklugumdakisehir.html b/eski_postlar/yoklugumdakisehir.html
deleted file mode 100644
index 20c060b..0000000
--- a/eski_postlar/yoklugumdakisehir.html
+++ /dev/null
@@ -1,211 +0,0 @@
-
-
-
-
- sarisizi's blog
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
sarisizi
-
-
-
-
Yokluğumdaki Şehir (Boku dage ga Inai Machi)
-
İnceleme Yazısı
-
11/5/2021'de yayınlandı
-
-
-
kaynak: https://tinyurl.com/hinazukikayo
-
Özet
-
- Bir mangaka olan 29 yaşındaki Fujinuma Satoru bizim “dejavu” olarak isimlendirdiğimiz olguyu biraz daha farklı şekilde tecrübe ediyor. Hiç beklenmedik anlarda, zamanda 1 ile 5 dakika kadar geriye dönebilen Satoru-kun, bu şekilde olası kazaların
- önüne geçebiliyor.
-
-
- Bir gün, en yakınlarından birini ustaca işlenmiş bir dizi cinayetin son kurbanı olarak bulduğunda, dostlarını ve ailesini kaderin talihsiz ağından kurtarabilmek, tam manasıyla kontrol edemediği bu yeteneğine ve bir süper kahraman olma azmine
- kalıyor.
-
-
Karakterler
-
-
Fujinuma, Satoru
-
- Ana karakter, bir mangaka. Kendi kontrol edemese bile zamanda geriye giderek olası trajedilerin yaşanmasını engelleyebiliyor. Şimdi, tüm sevdiklerinin kaderi onun elinde.
-
-
Hinazuki, Kayo
-
- Ailesi tarafından şiddet gören, içine kapanık bir kız. Satoru-kun’un sınıf arkadaşı.
-
-
Fujinuma, Sachiko
-
- Satoru-kun’un annesi, eski bir haber spikeri. Oğlunun iyiliği için elinden geleni ardına koymuyor.
-
-
Katagiri, Airi
-
- Satoru-kun’un iş arkadaşı, çaresiz kaldığında güvenebileceği az insandan biri.
-
-
Kobayashi, Kenya
-
- Satoru-kun’un sınıf arkadaşı, içinde bulundukları gizemi çözmede, keskin zekası oldukça işe yarıyor.
-
-
Yashiro, Gaku
-
- Satoru-kun’un sınıf öğretmeni, öğrencilerine elinden geldiğince örnek olmaya çalışıyor.
-
-
-
Hikayenin Temaları
-
-
Güven
-
- Hikayenin daha en başında Satoru, cinayet zanlısı olmasına rağmen, iş arkadaşı Airi’nin ona duyduğu güven sayesinde polisten paçayı kurtarabiliyor. İlerleyen safhalarda da annesi, arkadaşları ve ona inanan ve güvenen diğer insanların
- desteğiyle yoluna devam edebiliyor, tek başına altından kalkamayacağı işleri üstesinden geliyor. Airi’nin çocukluk hikayelerinde, annesinin Satoru ile muhabbetinde, Kenya’nın dilinde hep güven kavramının vurgulandığına şahit oluyoruz.
-
-
Sevgi
-
- Sevgi… Bu animeyi tek kelimeyle özetleyin denilse, herhalde sevgi dışında bir şey söylenemez. Özellikle ailesinin şiddetine maruz kalan Kayo ile Satoru arasındaki ilişki, o kadar safiyane ve temiz ki! Belki de hikayenin büyük bölümü
- çocuklar arasında geçtiğindendir, izlerken kalbiniz sıcacık bir sevgi hissi ile doluyor. Öbür yandan sevgisizliğin ne derece vahşiliklere sebebiyet verdiğini de gözlemleyebiliyorsunuz. Hikayenin sonuna geldiğinizde ise bu güzel hissin nasıl
- dönüştürücü bir güce sahip olduğuna şahit oluyorsunuz.
-
-
Fedakarlık
-
- Karşı karşıya geldiğimiz temalardan bir diğeri de fedakarlık. Sanırım bu en çok Satoru’nun annesi üzerinden işleniyor. Bir gözü her daim oğlunda olan bu zeki kadın, çok sevdiği evladının mutluluğu için hiçbir fedakarlığı yapmaktan çekinmiyor. Satoru’nun kendisi de geleceği değiştirmek ve suçsuz insanları içine düştükleri çaresiz durumdan kurtarmak için neredeyse kendi hayatını feda edecek kadar ileri gidiyor.
-
-
İlgi
-
- Malumunuz insan toplumsal bir varlık. Bu sebepten ötürü birbirimizle kurduğumuz sosyal ilişkiler hayatımızı huzurlu bir şekilde idame ettirmemizde anahtar rol oynuyor. Hikayede de Satoru’nun “olası kurbanlara” daima göz kulak olması ve sosyalleşme konusunda zorluk yaşayan arkadaşlarına ilgi göstermesi hikayenin dikkat çeken unsurlarından biri oluyor.
-
-
Annelik
-
- İşte yukarıda saydığım tüm bu değerlerin bir araya gelip vücut bulduğu kişiler, anneler! Hikayede sunulan iyi-anne (Satoru’nun annesi) kötü-anne (Kayo’nun annesi) karşıtlığı sayesinde daha da iyi farkına vardığımız bu gerçek, hikayenin duygusal vuruculuğunu herhalde katbekat artırıyor.
-
-
-
Çıkardığım dersler
-
Gördüğüne değil bildiğine inan.
-
Çevrende şahit olduğun eksiklikleri kapatmak için insiyatif al.
-
Başkalarının iyiliği için fedakarlıkta bulunmaktan korkma.
-
Güvenebileceğin insanlardan yardım istemekten çekinme.
-
- 
-
- 
-
- 
-
- 
-
- 
- 
- 
- 
- 
- 
- 
- 
-